Door Maureen

“De Russische invasie in Oekraïne was amper 1,5 week geleden toen iemand mij vroeg mee te gaan om Oekraïense vluchtelingen op te halen bij de Pools- Oekraïense grens. Waarom ook niet? De avonturier in mij hoefde hier geen seconde over na te denken, ik ruilde mijn nachtdiensten in het UMCG en voor ik het wist was ik op weg naar de Oekraïense grens, enigszins met een schuldgevoel dat het nieuwsgierigheid was geweest wat de knoop had doorgehakt om te gaan en op dat moment niet de betrokkenheid naar mijn naasten. Nooit had ik verwacht dat deze beslissing voor altijd mijn hart zou veranderen.

Eenmaal aangekomen bij de grens zag ik de eerste gevolgen van de Russische terreur. Duizenden moeders met kinderen die angstig, hongerig en uitgeput over de grens het tentenkamp binnen strompelden. Sommigen hadden dagen gelopen, waren onderkoeld en kwamen aan in hun pyjama’s met alleen hun paspoort en verder geen bezittingen, het was toen -7 graden. Moeders met meerdere kinderen en een piepklein rugzakje waar al hun bezittingen in zaten. Jonge moeders met bleke gezichten en huilende baby’s op de arm. De beslissing die ik zo halsoverkop had genomen brak mijn hart. Ik kon niet geloven wat ik zag, het was mensonterend.

Er werd een diep verlangen in mijn hart gelegd om deze mensen te helpen. Twee dagen na terugkomst zat ik in het kantoor bij mijn leidinggevende en nam ik een paar maanden verlof op, ik moest wat doen! Op de bonnefooi ging ik terug naar de grens, zonder concreet plan, maar met de overtuiging dat er genoeg te doen zou zijn in deze chaos. Ik belandde in een vluchtelingencentrum in Przemysl waar ik werd aangewezen als coördinator om alle vluchtelingen naar Nederland, België en Oostenrijk te coördineren. Een bijzondere tijd brak aan met lange werkdagen, veel druk, emoties en confrontaties met geloofsvragen bij het zien van deze waanzin.

Hoe meer ik zag en hoorde, hoe hulpelozer ik me voelde. Mensen die mij schreeuwend, huilend en met grote, angstige ogen aanklampten en mij smeekten hen te helpen; beelden die voor altijd op mijn netvlies zullen blijven. Mensen vertelden me hun verhalen, hoe ze tussen raketten weg waren gerend, betrokken waren geweest bij bombardementen in o.a. Mariupol en Kharkiv, sommigen nog met zichtbare littekens van de opgelopen wonden. Op de vraag ‘What can I do for you?’ liet een vrouw me met een lege blik een filmpje zien. ‘Look what the Russians did to my home’ was het enige wat ze uit kon brengen, waarbij ik zag hoe er Russische tanks door haar huis reden…

Deze mensen…ze legden letterlijk hun leven in mijn handen en wat kon ik doen? Het raakte me diep en ik besefte steeds meer dat ik het niet alleen kon. Ik merkte dat veel Oekraieners hun hoop vestigen op God en realiseerde me dat ik dat helemaal niet deed, ik dacht het zelf aan te kunnen, een grote vergissing. Ik maakte korte nachten en mijn telefoon rinkelde constant, ik voelde me uitgeput en begon te bidden en probeerde God te betrekken in alles wat ik deed. Eén keer was ik in Oekraïne doodsbang ‘s nachts en gingen alle mogelijke scenario’s door mijn hoofd.

Meer en meer kwam het besef dat ik nog helemaal niet klaar was om te sterven… Bij de meest onmogelijke problemen waar ik ten einde raad was, bad ik en er kwamen altijd oplossingen, vaak uit een onverwachte hoek. Ik hoefde God er alleen maar om te vragen en Hij wilde het geven. Ik voelde steeds meer rust en merkte dat hoe meer ik situaties in God zijn handen legde, hoe meer kansen Hij mij ook gaf. Zo lang ik God om hulp vroeg leek het alsof alles ineens mogelijk was, Zijn goedheid is zonder grenzen! Op een gegeven moment mocht ik een kinderboeken project opstarten en naast honderden vluchtelingen naar Nederland helpen kreeg ik de kans medisch vervoer voor Oekraïense militairen te regelen waarbij ik (werd mij verteld) met de eerste gewonde Oekraïense soldaat mee ben gevlogen naar Nederland. Een enorme eer als verpleegkundige en mede de start voor een hulpproject voor Oekraïense militairen. Zo volgden er meerdere projecten en humanitaire trips naar Oekraïne en in december 2022 kwam Hope4Ukraine op mijn pad, een enorme zegen.

Tijdens de 3e herstelreis naar Irpin waar ik deel van mocht uitmaken merkte ik dat mijn hart nog meer veranderde. Op zondag hadden we Kyiv bezocht en graag had ik langer willen blijven. Enigszins teleurgesteld omdat we op tijd in Irpin moesten zijn voor de avondmaalsdienst ‘s avonds en niet langer in Kyiv konden blijven, schoof ik aan in de dienst. Meteen merkte ik een aanwezigheid op die ik nooit eerder had ervaren. Een soort heilige rust die ervoor zorgde dat ik veel eerbied en ontzag voelde. De Oekraïense variant van ‘Draw me close’ werd gezongen, dat raakte me en tijdens de dienst voelde ik me emotioneel. In eerste instantie omdat ik me zorgen maakte om iemand die had gevochten aan het front, geholpen had bij de bevrijding van een deel van Kherson en nu het leger had verlaten met PTSS nadat zijn 2 beste vrienden voor zijn ogen waren vermoord. Hij had me verteld slechts een schaduw te zijn van wie hij ooit was en zwaar depressief te zijn.

Ik werd overvallen door zorgen en de gedachte dat hij zichzelf misschien van het leven zou beroven, net als een andere jonge vrijwilliger met wie ik had samengewerkt. Het waren niet alleen zorgen die me zo emotioneel maakten, het was ook het besef dat het me niet lukte het in Gods handen te leggen, ik voelde me schuldig want God had al zo vaak laten zien voor mij te zorgen in welke omstandigheden ook. Ik kon mezelf niet kalmeren. Toen vrienden van de Irpin Bible Church vroegen wat er loos was, legde ik het uit. Katya, een wijze vrouw die inmiddels een vriendin is geworden vroeg me opeens: ‘Maureen, do you want to repent?’. Ik denk dat ik haar toen heel schaapachtig heb aangekeken. Waar had zij het nou over? Ik maakte me zorgen en ineens ging het gesprek over zonden belijden. Op dat moment dacht ik dat zij niet begreep wat er met mij aan de hand was en achteraf besefte ik dat zij het juist eerder zag dan ik. Ik geloofde wel met mijn verstand maar niet met mijn hart. Er waren drempels die tussen God en mij stonden.

Gerben vroeg ook: ‘heb je eigenlijk al ja gezegd tegen Jezus?’. Ik merkte dat ik nee zei maar met pijn in mijn hart, ik had zo graag een ander antwoord gegeven. God liet me op dat moment zien dat Hij de enige weg is. Als ik geen kant meer op kan, is er altijd nog de weg naar Hem. Ik voelde me een emotioneel wrak en toch mocht ik bij Hem komen zoals ik ben. Katya vroeg het me nog een keer: ‘do you want to repent?’ en ik besefte me dat ik het lang genoeg had uitgesteld, ik was er klaar voor mij over te geven. Ik had niets meer te verliezen en kon eindelijk volmondig ‘ja!’ zeggen tegen het volgen van Jezus. God had de perfecte omstandigheden gecreëerd met precies de juiste mensen om mij heen.

Samen hebben we gebeden om alle drempels weg te nemen die er nog waren en ik voelde een rust en blijdschap in mijn hart die ik nooit eerder heb ervaren. Na die bewuste avond volgde er een aaneenschakeling van bijzondere gebeurtenissen. Ik mocht in het openbaar bidden met een bewoner van een van de huizen waar we aan het werk waren, iets wat ik eerder nooit durfde. Er waren bijzondere gesprekken met mensen, waaronder ook patiënten in het ziekenhuis met wie ik over Jezus mocht praten op hun sterfbed. Het was niet alleen maar rozengeur en maneschijn want sinds die bewuste avond ben ik mij bewust geworden van veel zonden en dat ik mijn leven echt anders moet gaan leven. Ook merk ik dat de duivel actiever is met betrekking tot verleidingen of het proberen te zaaien van twijfels of depressieve gevoelens in bepaalde situaties. Gelukkig ben ik daar nu bewuster van en mag ik me tot Hem keren in alle situaties want Hij is mijn God! Het voelt nog steeds bijzonder om christelijk opgevoed te zijn, zelf compleet afgedwaald geweest te zijn van God, Hem nooit echt gekend te hebben en hem in zulke omstandigheden te vinden. Als ik nu bid, weet ik dat Hij me hoort en alles zal geven wat ik nodig heb. En als ik de Bijbel lees is het alsof ik de verhalen voor het eerst hoor. Nog steeds ben ik zo verbaasd en dankbaar dat God mij́n God wil zijn. Het is een heel nieuw leven waarbij ik uitkijk naar de toekomst en mij over wil geven aan alle plannen die Hij met mij heeft!”